تهران و پکن کمربندها را برای سال جدید می‌بندند

این دیدار در زمانی انجام می‌شود که جهان با تغییرات بی‌سابقه و چالش‌های متعدد مواجه است؛ موضوعاتی که به‌ویژه برای دو کشوری که علنا در برابر یکجانبه‌گرایی غرب ایستاده‌اند، اهمیت ویژه‌ای دارد.یکی از اهداف اصلی این سفر، مشورت با مقام‌های ارشد چینی در مورد آینده توافق هسته‌ای (برجام) است. عراقچی اشاره کرده که پرونده هسته‌ای ایران وارد مرحله‌ای حساس می‌شود که نیاز به همکاری‌های بیشتر باچین دارد.این نکته نشان‌دهنده اهمیت چین به‌عنوان یکی از اعضای کلیدی برجام و شریکی استراتژیک برای ایران دربرابرفشارهای غربی است.هردوکشور امیدوارهستند تا با انقضای فرآیند بازگشت تحریم‌ها یا همان مکانیسم ماشه در پاییز سال پیش‌روی میلادی، همکاری‌های گسترده اقتصادی و تجاری را بدون خطر بازگشت تحریم‌های سازمان ملل توسعه دهند. هر چند تاکنون چین همکاری‌های اقتصادی خوبی با ایران داشته اما سایه هولناک بازگشت تحریم‌های شورای امنیت همیشه به شکل مانعی در برابر بخش خصوصی چین تأثیر گذاشته ومسیر اجرای توافق‌های اقتصادی را ناهموار کرده است.عراقچی همزمان با این دیدار مقاله‌ای در روزنامه رسمی «پیپلز‌ دیلی» (روزنامه خلق) منتشر و بر چشم‌انداز فصل جدیدی از روابط ایران و چین تاکید کرد. او در این مقاله با نگاهی به تحولات جهانی، تصریح کرد که دنیا در مقطع حساسی قرار دارد، جایی که باید بین مسیرهای متضاد همکاری یا تقابل، انحصار یا شمولیت و هرج‌ومرج یا ثبات تصمیم‌گیری کند. می‌توان گفت این تاکید هم در راستای ابراز علاقه تهران به افزایش پراگماتیستی روابط با پکن بیان شده است.ایران و چین در سال‌های اخیر همواره با رویکردی مستقل و انتقادی نسبت به نظم جهانی مبتنی بر قدرت‌های غربی، درصدد توسعه همکاری‌ها با کشورهای جنوب جهانی بوده‌اند. عراقچی در مقاله خودسیاست‌خارجی‌چین به رهبری شی جین‌پینگ راتحسین می‌کندوتاکیدداردکه دوکشور برای مقابله باقلدرمآبی و یکجانبه‌گرایی، در جهت توسعه و رفاه و همکاری بین‌المللی حرکت خواهند کرد.سفر عراقچی به پکن و تاکید وی بر همکاری‌های دوجانبه در حوزه‌های استراتژیک، نشانگر ضرورت عمل‌گرایی درروابط ایران وچین است.این دیدگاه برمبنای گسترش همکاری‌های اقتصادی، سیاسی و امنیتی تعریف شده و می‌تواند درشرایطی که فشارهای غربی برهر دو کشور افزایش یافته، الگویی پایدار برای تقویت مناسبات باشد. اقدامات عملی ایران در عضویت سازمان همکاری شانگهای، بریکس و اتحادیه اقتصادی کشورهای‌ اوراسیا نیز ترجمان خوبی از اراده جمهوری اسلامی برای گسترش همکاری‌های بین‌الملل در قالب نظم کنفوسیوسی است و این می‌تواند هر چه بیشتر زمینه‌های مشترک برای توسعه همکاری‌ها را بسط دهد. 
   
آینده روابط
با در‌نظر گرفتن انقضای مکانیسم ماشه در سال آینده و تحولات جهانی به‌ویژه در زمینه رقابت‌های ژئوپلیتیکی، تعمیق روابط ایران و چین از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. اراده مشترک این دو کشور برای مقابله با چالش‌های مشترک و استفاده از فرصت‌های نوظهور، گام مهمی در مسیر گسترش عمل‌گرایی و تحقق اهداف استراتژیک آنها محسوب می‌شود.